سال 1974 بود. از آنجایی که ستون نویسان روزنامه مشغول به هم زدن دستان خود بر سر توسعه لقاح آزمایشگاهی و چشم انداز “نوزادان لوله آزمایش” بودند، یک کشف نگران کننده در مورد باروری مردان کاملاً از توجه آنها دور ماند.
با مقایسه نمونه‌های مایع منی معاصر با داده‌های تاریخی، دو پزشک در آیووا به نام‌های CM Kinloch Nelson و Raymond Bunge نشان دادند که در طول دو دهه گذشته تغییر شدیدی در تعداد اسپرم مردان وجود داشته است. در سال 1951، هر میلی لیتر منی حاوی 107 میلیون اسپرم بود. در دهه 1970، این رقم بیش از 50 درصد کاهش یافت – به تنها 48 میلیون. میانگین حجم مایع منی از یک بار انزال نیز کاهش یافته بود.
در دهه 1990، این موضوع به طور قابل توجهی توجه علمی بیشتری را به خود جلب کرد، اگرچه برخی از محققان هنوز شک داشتند. آنها تفاوت در تکنیک ها یا این واقعیت را که مطالعات بیشتر بر روی مردانی بود که قبلاً برای ناباروری درمان می کردند، مقصر دانستند. اکنون چنین تردیدهایی در حال کاهش است. آلبرت سالاس-هوتوس از دانشگاه روویرا ای ویرجیلی در اسپانیا می گوید: «مجموعه عظیمی از شواهد علمی وجود دارد که این کاهش را نشان می دهد.
برای محققانی مانند Salas-Huetos، دیگر سوال بزرگ این نیست که آیا این به اصطلاح «اسپرماگدون» واقعاً اتفاق می‌افتد، بلکه این است که چرا و چه باید کرد. مطالعات در حال روشن کردن سموم محیطی است که ممکن است مقصر باشند، و همچنین سایر عوامل سبک زندگی که در ایجاد این مشکل نقش دارند. با یک ایده بهتر از مظنونان اصلی، ممکن است در نهایت بتوانیم این روند را ترمز کنیم یا حتی آن را معکوس کنیم.
کاهش تعداد اسپرم
در سراسر جهان، از هر 6 نفر، 1 نفر دچار مشکل می شود…